Οι 3 αδελφές
Κάποτε ζούσε σε ένα προάστιο της Αθήνας μία οικογένεια με 3 παιδιά. Για την ακρίβεια, 3 κορίτσια : την Αποδοχή, την Συμφωνία και την Ενσυναίσθηση. Ζούσαν αγαπημένες με την μητέρα τους , η οποία τις αγαπούσε πολύ! Ωστόσο τσακωνόντουσαν συχνά. Η μητέρα τους από τότε που είχε χάσει τον σύζυγό της (τον πατέρα των κοριτσιών), είχε αλλάξει συμπεριφορά, ήταν πιο οξύθυμη, νευρική, απαιτητική και φαινόταν συνέχεια θλιμμένη! Η ψυχολογία της μητέρας επιβάρυνε έντονα τα κορίτσια, καθώς ήταν το μόνο στήριγμα που τους είχε απομείνει. Είχαν, λοιπόν, να διαχειριστούν το πένθος τους, αλλά ταυτόχρονα να σταθούν δυνατές για την μητέρα τους, και έτσι άρχισαν να αλλάζουν σαν άνθρωποι…
Η Συμφωνία από εκεί που ήταν ήρεμη και γαλήνια, άρχισε να έχει εντάσεις, να είναι οξύθυμη και νευρική. Όταν την ρωτούσαν τι έχει, εκείνη απαντούσε μονολεκτικά: «Καλά είμαι…», και έφευγε εκνευρισμένη, πιστεύοντας ότι όλοι οι άλλοι έχουν πρόβλημα. Δεν αποδεχόταν ότι η απουσία μίας πατρικής φιγούρας, την επηρέαζε βαθιά, και απέδιδε τον εκνευρισμό της στο ότι ήταν πολύ αγχωμένη για τα μαθήματα του σχολείου, στα οποία ήθελε να προοδεύσει. Έτσι, οι φίλοι της πειρακτικά έπαψαν να την καλούν «Συμφωνία», και άρχισαν να την αποκαλούν «Ασυμφωνία», γεγονός που την εκνεύριζε βαθιά, γιατί ήξερε και η ίδια κατά βάθος ότι η πραγματικότητα που ζούσε, ήταν διαφορετική από την πραγματικότητα που ονειρευόταν, πράγμα το οποίο την απομάκρυνε από τον εαυτό της. Έτσι, άρχισε να λέει πολλά ψέματα, πρώτα στην ίδια, και έπειτα σε όλους τους άλλους, άλλες φορές συνειδητά, και άλλες φορές ασυνείδητα, μέχρι που της έγινε συνήθεια. Αρνιόταν να δει την διαφορά στην συμπεριφορά της, γιατί αυτό θα προϋπέθετε ότι η ίδια έχει τα ηνία της ζωής της, πράγμα το οποίο ήταν αδύναμη ακόμα να δει.
Η Αποδοχή από την άλλη πλευρά, από εκεί που ήταν συγκαταβατική, συμπονετική και υποστηρικτική με όλους όσους συναναστρεφόταν, άρχισε να χάνει αυτή την υποστηρικτική της φύση. Εμφάνισε μία αυστηρότητα στην συμπεριφορά της, την οποία δεν είχε πριν, και άρχισε να αποδέχεται τους γύρω της υπό αυστηρούς όρους, οι οποίοι γινόντουσαν όλο και πιο περιοριστικοί. Από εκεί που όλοι κατέφευγαν σε εκείνη για να νιώσουν αποδοχή και θαλπωρή, άρχισαν σταδιακά να απομακρύνονται από κοντά της. Μάλιστα, και το πρόσωπό της σκλήρυνε και έγινε πιο άγριο, η φιγούρα της πιο σκυθρωπή, και ο λόγος της πιο επιθετικός. Σταμάτησε να κάνει πολλές από τις δραστηριότητες που έκανε πριν, γιατί άρχισε να μην της αρέσει η εικόνα της. Πίστευε ότι για να κάνει κάτι, πρέπει να το κάνει τέλεια, αλλιώς να μην το κάνει καθόλου. Άρχισε να γίνεται πολύ αυστηρή με τον εαυτό της, πράγμα το οποίο το εξέπεμπε και στους γύρω της. Ωστόσο, η ίδια δεν αντιλαμβανόταν την αυστηρότητα με την οποία συναναστρεφόταν τους γύρω της, αφού πλέον ήταν ο μόνος τρόπος να υπάρχει και να σχετίζεται.
Η τελευταία από τις 3 αδελφές ήταν η Ενσυναίσθηση, η οποία από μικρή είχε το εξής πυρηνικό στοιχείο στον χαρακτήρα της: Μπορούσε να κατανοεί πραγματικά τους άλλους, και πώς το κατάφερνε αυτό; Κάθε φορά που προέκυπτε ένα πρόβλημα, οραματιζόταν για λίγο ότι βρισκόταν στην θέση του ατόμου που είχε το πρόβλημα. Το βίωνε σαν να ήταν αυτό το άτομο, και μετά επανερχόταν στον εαυτό της. Αυτό το «ταλέντο» την έκανε πολύ συμπαθή στους γύρω της. Ωστόσο, χωρίς την άνευ όρων αποδοχή, έχανε την πραγματική οικειότητα με τον συνομιλητή της, ενώ χωρίς την συμφωνία φαινόταν σαν να υποκρίνεται. Πράγματι, το χάρισμα που είχε η ίδια να κατανοεί την συναισθηματική κατάσταση του συνομιλητή της, υποχώρησε. Πολλές φορές ήταν αφηρημένη ακούγοντας τους άλλους, δεν έδινε προσοχή, ούτε αξία στον συνομιλητή της.
Οι 3 αδελφές καθώς ήταν άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους, επηρέαζαν βαθιά η μία την άλλη. Έτσι, όταν η μία έχασε τον δρόμο της, άρχισαν να χάνουν τον δρόμο τους και οι υπόλοιπες, αφού πάντα αποτελούσαν ένα αλληλοσυμπληρούμενο σύνολο, το οποίο άρχισε να καταρρέει.
Έδειχναν όλα να παίρνουν μια αρνητική τροπή και τίποτα να μην μπορεί να το αλλάξει αυτό. Ώσπου μια μέρα περπατώντας μαζί στον δρόμο, είδαν έναν άνθρωπο τυφλό, ο οποίος ζητούσε χρήματα. Η Συμφωνία, αν και ήθελε να του δώσει, πίστευε ότι έλεγε ψέματα για το ότι ήταν τυφλός, και δεν του έδωσε τελικά. Η Αποδοχή τον προσπέρασε κοροϊδεύοντάς τον, ενώ η Ενσυναίσθηση τον προέτρεψε επιδεικτικά να πάει να δουλέψει, αντί να ζητιανεύει. Καμία όμως από αυτές δεν ήξερε τι μπορεί να είχε περάσει στην ζωή του αυτός ο άνθρωπος μέχρι να φτάσει στο σημείο να ζητιανεύει στο δρόμο. Έτσι, ο ζητιάνος γύρισε και τους είπε: «Συμφωνία, μόνο αν αρχίσεις να ακούς αυτό που σου λέει πραγματικά ο εαυτός σου θα είσαι ευτυχισμένη. Αποδοχή, κοίτα γύρω σου, όλοι είμαστε διαφορετικοί, μην είσαι τόσο σκληρή. Και εσύ Ενσυναίσθηση, μην κρίνεις χωρίς να έχεις ακούσει πρώτα τον άλλον. Η κάθε μία είναι μοναδική και δυνατή από μόνη της. Και οι 3 μαζί αν ενώσετε τις δυνάμεις σας, είστε παντοδύναμες. Και αν θέλετε να ακούσετε την συμβουλή μου: Μόνο αν ανακαλύψετε τα χαρίσματά σας, θα μπορέσετε να βοηθήσετε την μητέρα σας. Ο καθένας είναι καλός σε κάτι, μην χαραμίζετε αυτό το κάτι που σας κάνει ξεχωριστές. Ό,τι χρειάζεστε, το έχετε ήδη μέσα σας! Και εγώ, εν τέλει, έχω το χάρισμα να βλέπω με την ψυχή…».
Οι 3 αδελφές γύρισαν αμέσως στο σπίτι και θέλησαν να μιλήσουν στην μητέρα τους, ακολουθώντας την συμβουλή του ζητιάνου. Έτσι, η Ενσυναίσθηση της είπε: «Αισθάνομαι τον πόνο σου και την θλίψη σου για την απώλεια του πατέρα μας , αλλά- προσέθεσε η Αποδοχή- χρειαζόμαστε και εμείς χώρο και χρόνο για να θρηνήσουμε. Προσπαθούμε να είμαστε δυνατές για σένα, αλλά θέλουμε να ξέρεις ότι χρειαζόμαστε κι εμείς φροντίδα, γιατί είμαστε ακόμα παιδιά». Ολοκλήρωσε η Συμφωνία: «Τόσο καιρό προσποιούμαστε ότι είμαστε καλά, προκειμένου να σε στηρίξουμε, αλλά όσο πιο δυνατές θέλουμε να δείχνουμε, άλλο τόσο “τρώμε” τον εαυτό μας. Στεκόμαστε, λοιπόν, και οι 3 απέναντί σου με όλη την αλήθεια που έχουμε μέσα μας, και σου λέμε με μία φωνή: «Είμαι εδώ στον βαθμό που μπορώ, για όσο μπορώ και με τον τρόπο που μπορώ. Σε δέχομαι για αυτό που είσαι και στέκομαι πλάι σου. Δεν προσδοκώ κάτι άλλο από εσένα, παρά να κάνεις το ίδιο! Δεν μπορώ να αναπληρώσω το κενό καμίας απώλειας, γιατί όσο καλύπτω το δικό σου κενό, μεγαλώνει το δικό μου. Προτιμώ να θρηνήσω πλάι σου και να σε έχω συντροφιά. Αυτή θα είναι η δύναμη και η ίασή μου…»
Ξαφνικά, η όψη της μητέρας φωτίστηκε, σαν να την αφύπνισε ο λόγος των παιδιών της. Ήξερε ότι κατά βάθος αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να υπάρχουν…
Συντάκτρια: Καραγιάννη Χαρά-Ψυχολόγος
